دلنوشته 34

تو از من دلگیر هستی ،  از بدخلقی های من  . از بهانه گیری های هر از چند تکراری من .

تو از من خسته ای ، از این حال بی ثبات من ، و من از خودم بیش از تو خسته ام .

تو به خودت حق میدهی و من به تو .  حق داری 

هرچه میخواهی بگو

فریاد بزن 

ولی هیچگاه گریه نکن .

آن غروب لعنتی باران تمام خوابهایم را شست  .و بکارت خوش باوریهایم  با وقاحتی تمام 

از بین رفت . و تاوان اعتمادم این روزگار سیاهم است .

من به حادثه ای گرفتارم که واژگانی برای توضیحش نیست .

حتی تمامی عشق بزرگت نتوانست تهی تنهایی مرا پرکرده باشد .

آسمان آبی بود و گنجشکها زیر سقف چوب و حصیری خانه ای که قرار بود فردا شبش 

عروسی باشد سرو صدا میکردند . و من هنوز مات جاپای عبور یک هواپیمای

معمولی در آسمان بودم .

عشق را نمیدانستم . غم را و تنهایی را!

و باورداشتم تا آخر عمر در محله قدیمی خانه پدری خواهم ماند .

با تو از چه بگویم .

تو که از جنس آنسوی کوهستانی .

مرا ببخش که دوباره گریانت کرده ام .

مرا ببخش....