شعرها 8

 دیگر نتوانم بستانم دل و دینم                           محروم دو عالم شده ، مغبون ترینم

 عمری به ره عشق و هوس های تو دادم             امید به روزی که کنار تو نشینم

 فردوس و جهنم همه نادیده گرفتم                      تا لمحه ای آن عارض زیبای تو بینم 

 با بار گناه و غم و اندوه فراوان                             احساس من این است که معصوم ترینم

 با خویش چه شبهای درازی که نشستم              اشکم نتوانست شود آب جبینم 

 ای دختر رویایی شبهای خیالم                           بازا که گل بوسه زلبهای تو چینم 

 ازبس که زدم زخمه به تنهایی تارم                     یک خلق نخوابیده ز آواز حزینم

 بازا که مرا طاقت وصل تو دگر نیست                    از وصل گذشتیم بیا روی تو بینم