دلنوشته 38

وقتی چشمهایم را باز کردم 

تمام اتاقم بوی تو را گرفته بود

چه زود به خوابم آمدی !

در شبی تاریک و بارانی، اسبی سپید با یالهایی بلند ، پشت پنجره اتاقم با روشنایی  صاعقه ای که گاه به گاه پدیدار میشد

می درخشید .

من از شیشه بخار گرفته کلبه جنگلی ام اورا می دیدم 

زیبا و عاقل به نظر می رسید 

مرتب دست راستش را به زمین می کوبید و شیهه میکشید .

 انگار با زبانی که آنرا خوب میفهمیدم، مرا برای سفر به سرزمینی دور فرا می خواند

آن شب وقتی سیاهی به نهایت بلوغ خود نزدیک میشد

مثل همیشه که مرگ ؛ آخرین راه رهایی از خودو دیگران بوده وهست، به خواهر کوچکش(خواب ) پناه بردم

خوابیدم تا چیزی که شبیه ترسی ملایم تمام وجودم را فرا گرفته بود را فراموش کنم 

سرشار از گرمای مطلوب دلهره آوری بودم، که پیش از وقوع هر ملاقات تازه ای احساس میکنم  

دیدار نزدیک است 

دیدار نزدیک است 

این صدای مبهمی بود که با ضربان نامنظم قلبم تکرار میشد

آری تو صدای مرا شنیدی و زود پاسخم را دادی

مهربانی که صدایش مثل غزلهای شیرین حافظ شیرازی پر از امید و رضایت بود .

 برایم نوشته بود:

با ایمان باش 

 امیدوار باش 

راضی باش

 تو تنها نیستی 

تورا برای لحظه دیدار بیدار دوست میدارم

تو صدای مرا شنیده بودی ، چون عطر تو  تمام اتاقم را فرا گرفته بود

.

.

. سپاس